Rozdział II

                                                                      Rozdział II

*Przepraszam że tak późno.

Karolina                              *

-Potrzebna? Do czego?- spytałam zdziwiona.

-Wszystko wyjaśnimy na miejscu. – odpowiedziała kobieta.

-Dobrze. Dasz mi chwilkę? –spytałam wpuszczając ja do mieszkania.

-Dobrze – powiedziała Natasha.

-Siądź na kanapie.-powiedziałam – Zaraz przyjdę.

Gdy agentka siadła na kanapie poszłam się przebrać. Wybrałam czarny  T-shirt, jeansy i czarne trampki za kostki. Kiedy wróciłam do salonu, kobieta akurat skrzywiła się, gdy zobaczyła książkę którą wcześniej czytałam,  gdzie był rysunek Lokiego, boga kłamstwa.

- Coś nie tak? – spytałam niezbyt przyjaznym głosem.

Kobieta na mnie spojrzała.

-Nie. Po prostu… jakoś nie przepadam za tą postacią -  powiedziała. – Gotowa?

-Tak.

-Świetnie. A więc chodźmy.

Kiedy wyszłam z Natashą z budynku przed którym stał  zaparkowany  czarny, matowy samochód z dyskretnym logo S.H.I.E.L.D. na boku przy baku.  Natasha siadła za kierownicą , a ja na miejscu pasażera z przodu.

                                                                  ***

Byłam w centrum dowodzenia S.H.I.E.L.D. Siedziałam w małym, białym pokoju z biurkiem i dwoma krzesłami po obu jego stronach. Do pokoju wszedł czarnoskóry mężczyzna z przepaską na jednym oku i siadł na krześle przede mną.

-Lily Brown? – spytał

-Tak.

-Jestem Nick Fu…

-Tak wiem kim jesteś-przerwałam mu i zapewne jestem tutaj bo za dużo wiem czyż nie? Chcecie mnie zlikwidować czy…

-Nie zlikwidować lecz mam dla ciebie propozycję – przerwał mi Fury.

-Propozycję? – uniosłam brwi do góry. – Niby jaką?

-Obserwujemy twoje poczynania już od dawna i znamy twoje niezwykłe umiejętności. –pochylił się na krześle. – Nie każdy jest tak świetnym w mordzie, w walce i śledzeniu. Masz wybór. Albo skasujemy ci pamięć o tym co naprawdę zdarzyło się w Nowym Jorku i Londynie, albo…  pomyślisz i zostaniesz jednym z naszych agentów.

Otworzyłam oczy ze zdumienia.

-Ja agentką? Chyba to jakaś pomyłka.

-Masz szansę oczyścić swoją kartę Lily. Ze wszystkiego. Wóz albo przewóz. Twój wybór. – powiedział Fury po czym wstał. Gdy miał wyjść powiedziałam.

-Kiedy mam zacząć?

Fury się odwrócił.

-Jutro o 6:00 tutaj. We wszystko wprowadzi cię agentka Romanow.

                                                                                      ***

Minęło dużo czasu od mojej rozmowy z Friggą. Było tuż po ataku mrocznych elfów. Byłem zrozpaczony. Jedyną osobą którą przynajmniej minimalnie kochałem jak prawdziwą rodzinę była Frigga która zginęła podczas tamtego ataku. Po uroczystościach żałobnych miałem niespodziewanego gościa.

-Thor. – powiedziałem – Po tym wszystkim przychodzisz do mnie z wizytą. Po co? – Thor milczał -  Przyszedłeś ze mnie drwić… robić ze mnie…

-Wystarczy Loki – przerwał mi Thor. Wpatrywałem się w niego zabójczym wzrokiem. – Starczy już tych iluzji. Ze zrezygnowaniem usunąłem iluzję aby mój „brat” mógł mnie zobaczyć, w jakim jestem stanie. Oczom Thora ukazał się straszny widok. Wszystkie meble w mojej celi były rozwalone i porozrzucane. Siedziałem opierając się o ścianę.  Miałem potargane włosy, podarte ubranie i krwawiącą nogę.

-Teraz mnie widzisz bracie. –Kiedy Thor podszedł bliżej mojej celi spytałem. – Cierpiała?

-Nie jestem tu po to, aby ci ulżyć w żałobie. – powiedział gromowładny. – Właściwie, to daję ci szansę spełnienia obowiązku wobec zmarłej.

-Mów dalej.

-Wiem że pragniesz bardziej niż ja pożądasz zemsty Loki. Pomóż mi opuścić Asgard a wynagrodzę ci to, możliwością zemsty. W końcu też byłeś jej synem. – Przewróciłem teatralnie oczami. Uśmiechnąłem się . – Naprawdę musisz być zdesperowany, skoro przychodzisz z tym do mnie. Skąd pewność, że możesz mi zaufać?

-Nie zamierzam. – odpowiedział Thor. – Przemyśl to. Przypomnij sobie że godziła nas gdy sprzeczaliśmy się za dawnych lat. Żywię jeszcze nadzieję że gdzieś w środku ciebie, istnieje jeszcze mój brat jakiego pamiętam. Ale wiedz że nie mam już powodów aby cię chronić. Zdradzisz mnie a ja cię zabiję.

Gdy miał już odejść powiedziałem.

-Pomogę ci Thorze. Wiem że choroba twojej śmiertelniczki bardzo wolno postępuję. Mogę ją chwilowo zatrzymać ale… nie za darmo. Zabierz mnie do Midgardu a gdy załatwię to co muszę pomogę uratować twoją Jane.

Thor się odwrócił. Uniósł brwi.

-Do Midgardu? Po co?

-Nie twoja sprawa. – warknąłem.

-Cóż, jeśli nie będę wiedział po co mamy się udać do świata ludzi to niestety ale nie zabiorę cię tam.

-Dobrze. – prychnąłem – Tu chodzi o kogoś wygnanego z Asgardu, i ty chyba wiesz o kogo mi chodzi.

Thor wyglądał na zdezorientowanego.

-O no nie udawaj durnia! – wywróciłem teatralnie oczami. – Chyba twój ukochany ojczulek nie skasował ci wspomnień tak jak mi.

-Co?! – krzyknął Thor. - Jak to skasował ci wspomnienia?! Cz…cz…czemu?!

Wzruszyłem ramionami.

-Nie wiem. Sam go sobie spytaj. Może kojarzysz dziewczynkę o imieniu Sigyn?

Thor otworzył szerzej oczy i od razu zaczął patrzeć nimi z czubki swoich butów.

-Ja… -  zaczął. – Pamiętam ją.

- Co?! – ryknąłem. – Przez te wszystkie lata nic mi nie powiedziałeś!

-No bo Odyn zakazał…

-Odyn, Odyn i tylko Odyn! Świat nie kręci się tylko wokół niego! Przez te wszystkie lata nawet nie wiedziałem o jej istnieniu!

-Wszyscy sądziliśmy że tak będzie lepiej. Wiem to ja powiedziałem o was Odynowi więc, pomogę ci ją odnaleźć.

Trochę się uspokoiłem.

-Kiedy zaczynamy?